Στο ημίτονο φως δυσσέληνης νύχτας κρυμμένος
σε προσμένω με την ανάλλαχτη γεωμετρία του κύβου,
ο υπομονετικός γόνος της άγονης ευθείας γραμμής,
το γενέθλιο θύμα της γωνιώδους αγωνίας.
Ο έρωτας προσπαθεί να διαπεράσει τη σκληρή μου υφή και να εξέλθει,
όπως της ζωής η κατάφαση ποθεί να εμβολίσει -εκ των έσω- του θανάτου το άθραυστο Δεν.
Η έλλειψή σου με κρατά εγκλωβισμένο στο χάλκινο βλέμμα της,
καθώς η οργή στην κλειστή της παλάμη κρατά πεταλούδα ξεχασμένης απόρριψης.
Κι όμως σου στέλνω ακόμη το νεύμα μου.
Σαν φάρος που εξακοντίζει φως μοναξιάς στο απέραντο πέλαγος,
προσμένοντας μάταια τον επισκέπτη που για πάντα σταμάτησε στο προτελευταίο λιμάνι.
Ακόμη χρονομετρώ την έλλειψή σου.
Όπως το μετά αναμένει αιώνια να περάσει το πριν.
Λεπίδα που μακάρι να έκοβες το είναι μου από την εύθραυστη άκρη του,
στο σημείο που ακόμη ακουμπάει στην ύπαρξη,
εκεί που ακόμη ελπίζει πως δε θα φύγει ποτέ για να πιάσει το μίτο του μηδενός.
Σε φαντάζομαι να με τέμνεις, και τέμνομαι.
Να με διχοτομείς, και κόβεται στα δυο η ανάσα μου.
Τα σημάδια της απουσίας σου επίμονα αγνοώ,
προφήτης που αρνείται πεισματικά να δεχτεί τη δοσμένη αποκάλυψη.
Κι ακόμη επιβιώνεις στις σπείρες κοχυλιού ακαθόριστου μέλλοντος,
ψυχή που δεν βρήκε το δρόμο της
και γυρνά ολομόναχη κοιτώντας το κύμα στις προβλήτες άγνωστων άστρων.
Μα θα έρθεις κάποια στιγμή.
Θα έρθει η στιγμή η ακόμη ανύπαρκτη.
Γιατί εσύ δεν έχεις καν γεννηθεί, δεν έχεις στ’ αλήθεια εισέλθει εντός μου.
Παρά μόνο κυλάς γύρω-γύρω ακατάπαυστα στην τετράγωνη ροή των ακμών μου.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου