η μακρινή νύχτα που κλαίει
βουβή, βαθιά μες στην καρδιά,
και τ' άστρα περνούν κουρασμένα.
Το μάγουλο που αγγίζει το μάγουλο
είναι ρίγος ψυχρό, κάποιος
αγωνιά και σ' εκλιπαρεί, μόνος,
χαμένος εντός σου, στον πυρετό σου.
Η νύχτα υποφέρει και λαχταρά την αυγή,
φτωχή καρδιά που τρέμεις.
Ω! βλέμμα κλειστό, σκοτεινή αγωνία,
πυρετός που προξενεί θλίψη στ' αστέρια.
Είναι κάποιος που, όπως κι εσύ, την αυγή περιμένει,
ερευνώντας σιωπηλά τη μορφή σου.
Κείσαι κάτω από τη νύχτα
σαν κλειστός, νεκρός ορίζοντας.
Φτωχή καρδιά που τρέμεις,
μια μέρα μακρινή ήσουνα η αυγή.
Anche la notte ti somiglia,
la notte remota che piange
muta, dentro il cuore profondo,
e le stelle passano stanche.
Una guancia tocca una guancia
è un brivido freddo, qualcuno
si dibatte e t’implora, solo,
sperduto in te, nella tua febbre.
La notte soffre e anela l’alba,
povero cuore che sussulti.
O viso chiuso, buia angoscia,
febbre che rattristi le stelle,
c’è chi come te attende l’alba
scrutando il tuo viso in silenzio.
Sei distesa sotto la notte
come un chiuso orizzonte morto.
Povero cuore che sussulti,
un giorno lontano eri l’alba.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου