Octavio Paz, Κορυφή και Βαρύτητα (Cima y gravedad)



Είναι ένα ακίνητο δέντρο,
ένα άλλο που προχωρά,
ένα ποτάμι από δέντρα
το στήθος μου χτυπά,
πράσινη πλημμύρα
της καλοτυχίας.

Είσαι ντυμένη στα κόκκινα,
η σφραγίδα του πυρωμένου έτους,
o σάρκινος δαυλός,
το άστρο του καρπού-
μέσα σου τρώω τον ήλιο.

Η ώρα αναπαύεται
πάνω σε μια άβυσσο από διαύγειες,
Τα πουλιά είναι χούφτες από σκιά,
τα ράμφη τους συνθέτουν τη νύχτα,
τα φτερά τους βαστούν τη μέρα.


Ριζωμένη στην κορυφή του φωτός
μεταξύ στερεότητας και ιλίγγου
είσαι
ισορροπία διάφανη.


Hay un árbol immóvil
hay otro que avanza
un río de árboles
golpea mi pecho
es la dicha
el oleaje verde

Tu estás vestida de rojo
eres
el sello del año abrasado
el tizón carnal
el astro frutal
en ti como sol

La hora reposa
Sobre un abismo de claridades
Puñados de sombra los pájaros
sus picos construyen la noche
sus alas sostienen al dia

Plantada en el cresta de la luz
entre la fijeza y el vértigo
tu eres
la balanza diáfana

Σχόλια