Στο παρακάτω απόσπασμα, πιθανώς από
τον τραγωδία Φεραίοι,[1]
ο Μοσχίων εκθέτει την άποψη ότι δεν έχει νόημα να τιμωρείς κάποιον μετά θάνατον
βασανίζοντας το σώμα του. Δεν αποτελεί δείγμα λογικής και ανθρωπιάς το να
τυραννάς κάτι που είναι πια ένα με την άφωνη γη, αφού ο νεκρός δεν διαθέτει πια
αισθήσεις:
τί κέρδος οὐκέτ΄ ὄντας αἰκίζειν νεκρούς;
τί τὴν ἄναυδον γαῖαν ὑβρίζειν πλέον;
ἐπὰν γὰρ ἡ κρίνουσα καὶ θἠδίονα
καὶ τἀνιαρὰ φροῦδος αἴσθησις φθαρῇ͵
τὸ σῶμα κωφοῦ τάξιν εἴληφεν πέτρου.
Ποιο το όφελος στο να τυραννάς τους
νεκρούς που δεν υπάρχουν πια;
Γιατί να προσβάλλεις περισσά την
άλαλη γη;
Σαν φθαρεί και χαθεί η αντίληψη
εκείνη
που κρίνει την ηδονή και τον πόνο,
το σώμα αποκτά τη μορφή βουβής
πέτρας.
[1] Στους Φεραίους ο
Μοσχίων πραγματευόταν τον φόνο του Αλέξανδρου, βάναυσου τυράννου των θεσσαλικών
Φερών (369-358 π.Χ.), το πτώμα του οποίου ρίχτηκε στους δρόμους της πόλης και
υπέστη κάθε είδους προσβολή.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου